ಮರಳಿ ತರಬಹುದೇ ?

ತೊಟ್ಟಿಲಲಿ ಕೈಕಾಲು ಬಡಿದು

ಅಳುತಿದ್ದೆ ನೀನು

ಬಂದೆ ಚಿನ್ನಾ ಎಂದು ಕೆಲಸ

ಮಾಡುತಲೇ ಇದ್ದೆ ನಾನು

ಜೋರಾದ ಅಳುವಿನಲಿ ನಿನ್ನ ಕೂಗು

"ಅಮ್ಮಾ ,ಹಸಿವು "

ಆ ಕ್ಷಣವೆ ಬಂದು ಹಾಲುಣಿಸಲು

ನನಗೆಲ್ಲಿತ್ತು ಮಗೂ ಬಿಡುವು?

ಎರಡೆರಡು ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟು

ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ನೀ ನಿಂತ ಹೊತ್ತು

ನೋಡಿ ಕುಣಿಯಲು, ಮುದ್ದಿಡಲು

ನನಗಿತ್ತೆ ಪುರಸೊತ್ತು?

ಮುಗಿಸಬೇಕಿತ್ತು ಮೊದಲು

ಕೆಲಸಗಳ ಹಲವು

ತೊದಲು ನುಡಿ ಕೇಳಿ ಮೈ ಮರೆಯಲು

ನನಗೆಲ್ಲಿತ್ತು ಮಗೂ ಬಿಡುವು?

ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿ

ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವೆಯೀಗ ನೀನು

ಆಫೀಸು-ಮನೆ ಎಂದು

ಕಳೆದು ಹೋಗಿಹೆ ನಾನು

ಆಟ- ಪಾಠ ,ಗೆಳೆತನಗಳಲಿ

ನಿನದೇ ಬೇರೆ ಪ್ರಪಂಚ!

ನನ್ನ ದಿನಚರಿಯಲ್ಲಿ ನಿನಗಾಗಿ

ಕೊಟ್ಟೆನೇ ಸಮಯವನು ಕೊಂಚ?

ವರುಷಗಳು ಕಳೆದು
ಮದುವೆಯಾಯಿತು ನಿನಗೆ
ನೀನಿಲ್ಲದೇ ಮನೆಯೆಲ್ಲ
ಶೂನ್ಯವಾದಂತೀಗ ನನಗೆ
ಕೇಳುವುದು ನಿನ್ನ ದನಿ
" ಅಮ್ಮಾ, ಜಡೆ ಹಾಕು "
ಏನೆಂದೆ ನಾನು ? ಹಾಂ
"ಕೆಲಸವಿದೆ ಹಾಕಿಕೋ ನೀನೆ ಸಾಕು"

ನಿವೃತ್ತಿ ನನಗೀಗ

ದಿನವಿಡೀ ಬಿಡುವು

ಕಳೆಯಲಾರದು ಹೊತ್ತು

ಒಂಟಿತನ ನೋವು

ಕಾಯುವುದು ಕಿವಿ
ತೊದಲು ಮಾತಿಗಾಗಿ
ಪುಟ್ಟ ಕಾಲ್ಗಳ ಗೆಜ್ಜೆ ಸದ್ದಿಗಾಗಿ

ನೀ ನಡೆದಾಗ ನೋಡಲಿಲ್ಲ
ಅತ್ತಾಗ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ ,
ನಿನಗಾಗಿ ಹಾಡಲಿಲ್ಲ,
ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಆಡಲಿಲ್ಲ
ನಿನಗಾಗಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಸಮಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ

ಕಳೆದು ಹೋಗಿಹ ಕಾಲ ಮತ್ತೆ ಬರಬಹುದೆ ?

ಮಗೂ,ನಿನ್ನ ಬಾಲ್ಯವನು ಮರಳಿ ತರಬಹುದೆ?

( ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ , ಮಗಳ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ " ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥ ತಾಯಿ" ಎಂಬ ಮರಾಠೀ ಭಾಷಣ , ನನ್ನದೇ ಅಳಲಿಗೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಯಂತೆನಿಸಿ, ಎಷ್ಟೋ ದಿನಗಳ ಕಾಲ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡಿದಾಗ, ಹೊಮ್ಮಿದ ಕವಿತೆಯಿದು. ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಒಂದು ರೂಪ ಕೊಡುವ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಯಾಸ ಮಾತ್ರ .)